KASKASA, czyli dzień kobiet w wersji jadalnej i takie tam smuteczki.

Na złość.
Dziś na złość nałożyłam balerinki.
Po 30 minutach ciągnięcia wózka na tzw spacerku- stwierdziłam, że zima definitywnie zwyciężyła.
O żesz jak ja zmarzłam.

A jeszcze tydzień temu...

Dokładnie tydzień temu odbył się w mojej wsi marokański babski obiad u Athiki.
Tak jak obiecałam, pokazuję Wam dziś troche fotek z tej imprezy.
Nie za dużo, bo jedzene było tak pyszne, że nie potrafiłam skoncentrować się na aparacie.

Nie napiszę Wam przepisu na prawdziwy Kuskus, bo go nie dostałam.
Athika stwierdziła, że po prostu mam kiedyś do niej przyjść i ugotujemy go razem-wtedy spiszę recepturę.
Podpatrzyłam jedynie, że gospodyni samą kaszę podgrzewa i gotuje na parze 3 razy.
Za każdym przesypując ją do michy i mieszając ręką.

Po głównym daniu-marokańska herbata oraz ciasta.
Te na zdjęciu to słodkie placki przypominające naleśniki, które smaruje sie przed włożeniem do paszczy, miodem.


To był bardzo miły dzień, jedynie....

Kręcąc się po salonie zauważyłam w kącie czarno-biała fotografię.
Na niej wysoki srogi mężczyzna a obok niego młoda dziewczyna z grubym warkoczek.
Smutek w oczach.
TO rodzice Athiki w dniu ich ślubu.
On 40 letni mężczyzna, Ona 15 letnie dziecko.
Spytałam się Athiki-czy to ślub z miłości-roześmiała się tylko.
Wtedy nikt nie żenil się z miłości.
Jakie WTEDY?
Przeciez to było nie 200 lat temu tylko 39.

Mieszkając zagranicą spotykam się na każdym kroku z ludźmi reprezentujacymi inne kultury i obyczaje.
Jedne mnie zachwycają i fascyują inne przerażają i smucą.
No cóż-taki Świat.

Buziole na niedzielę śle -jeszcze wczorajszo słonecznie- jesienny- Pan Dzidziol.