...

 

Rodzisz się, jesteś.

Jesteś miłością.

Otula Cię ona, otacza z każdej strony.

Przytulasz się do niej jak do poduszki , okrywasz pierzyną napełnioną rodziną. Czujesz się bezpieczny.

Każdy patrząc się na Twoją twarz widzi w niej siebie, swoje lata, swoją dojrzałość, przemijanie, widzi w niej czas.

Jesteś niemowlęciem, dzieckiem, uczniem, mężem, żoną, dziadkiem, prochem.

Moje odwieczne święto rodzinne- 1 listopada.

Nie dla mnie szopka zapomnienia dzień przed.

Oswojenie śmierci dynią z bezzębnym uśmiechem, mamienie cukierkiem w sreberku.

Nie dla mnie.

Czy ból przemija-nigdy.

Jest ze mna od 6 roku życia.

Towarzyszy mi jako ciekawość małej dziewczyni-ciekawość uczucia posiadania Matki.

Wyrywa się na wierzch, w suchym płaczu za wychowującą mnie Babcią, dla której byłam wszechświatem-jedyną księżniczka.

Zatrzymuje mnie w półkroku, kiedy zastanawiam się co by było gdyby?-gdybym bardziej pomogła Ojcu?

Pani z Kosą jest moją towarzyszką.

Nie oswojoną, raczej przyczajoną z której obecności zdaję sobie sprawę każdego dnia.

Bo we mnie za każdym razem zostają dziury.

Nic nie może ich zasypać, czasami udaje mi się o nich zapomnieć.

 

Wiecie kiedy w nie wpadam najczęściej?

-kiedy brak mi miłości

Bo z odejściem mojej Trójcy-Mamy, Ojca i Babci, odeszła moja wiara w siebie, odeszło to cudowne uczucie jakie daję Ci najbliżsi-

że OBOJĘTNIE CO- to ONI SĄ, możesz na nich liczyć, staną za Tobą murem.

Bo jesteś częścią nich.

Jestem nosem Ojca, ustami Matki, rękoma Babci.

Komórkami, genotypem, przekazanym MI- ...aby nie wszytko w proch...

Dziękuję, kocham i niewyobrażalnie za Wami tęsknie...