TYR czyli SUR i Wielkie Żarcie w szmaragdzie.

Przez cały nasz pobyt byliśmy goszczeni przez Rodzinę.
Allahowi, Mojżeszowi, niech bedą dzięki za cierpliwość do takich gości jak ja-Rodzina wytrzymała.
Chylę czoła i jeszcze raz dziękujemy.

Miasto w którym mieszkalismy nazywa sie Sur - obecnie Tyr.
Jak wszystkie miasta w Libanie-pomiesznie starego z nowoczesnym.
Slamsy obok nowoczesnych apartamentowców.
Rzymskie ruiny, obok blokowisk,
sklepy ze wszystkim obok haków z mięsem dyndajacych na ulicach.
Nadal na głównych drogach mijamy stróżówki z wojskiem, ale wystarczy zwolnić, opuścić szybę i wyszczerzyć zęby.
Powoli zaczynam przyzwyczajać się do wojska.


Drugi dzień zaplanowalismy na robieniu błogiego NIC.
Na wszelki wypadek uprzedziłam rodzinę,
która to pierwszy raz miała do czynienia ze mną w roli turystki, że NIC to mnie na miejscu nie utrzyma,
więc niech się nie przejmują że polatam po wydmach,
jak wieloryba nie będzie można mnie wyciagnąć siłą z morza,
no i ja proszę straszliwie o wskazanie miejsca gdzie raczą tradycjonalnym jedzeniem.

Rodzina okazała sie wielce wyrozumiała, przeczekała moje łażenie po wydmach i późniejsze wyciąganie kolcy,
nie próbowała wyciagnąć siłą z wody, tylko skusiła perspektywą jedzenia i zaprosiła na jeden z najlepszych obiadów jakie w życiu zjadłam i to w tak egzotycznym miejscu.

























Morze sródziemne to jeden wielki szmaragd.
Kolor i przejrzystość wody zachwyciła mnie.

Co do prywaty to, w tym dniu zadziwili mnie tubulcy plażowi.
Poszliśmy na plaże dziką- pusto.
Po 15 minutach od rozłożenia reczników pierwsi Libańczycy po lewej.
Po kolejnych 15 kolejni po prawej, tak w odległosci 10 metrów-siedzą i sie patrzą.

Nie zaczepiają nas, po prostu patrzą.

Jedni maja otwarte buzie i wielkie wpatrzone oczy, inni udają że ogladają morze.
Rada-wrażliwych zapraszam na plaże prywatne, których w Libanie nie brak, innym proponuje olać i się przyzwyczaić.





































Ta mała restauracja znajduje się na końcu promenady w Tyrze.
Z czystym sumienie polecam.
Miałam lekko zdziwiona minę jak zobaczyłam ten taras widmo, ale tak wyglada cały Liban.
Nie za bardzo przesadnie dbają tu o bezpieczeństwo.

Jak na lekarstwo znajdziesz jakieś barjerki, zabezpieczenia, znaki ostrzegawcze.
Te małe rybki to barracuda-pycha!







Co do kobiet.
Przez cały nasz pobyt polowałam na burki.
Jeden szejk ze swoimi trzema żonami mieszkał pod nami, ale nie udało mi się ich dorwać.
Kolejną burkę widziałam w Bejrucie zza szyby samochodu, druga gdzieś przemknęła w supermarkecie.
Do morza kobiety wchodzą w długich szatach i w chustach na głowie-widziałam, lecz nie zdążyłam zrobic zdjęcia.

Na wszystkie kobiety libańskie 85 procent to Panie ze szczelnie zasłonietymi włosami, 10 procent to kobiety w stylu europejskim, 5 to burki.

Kobiety kelnerki obsłużą Cię jedynie w Bejrucie, w pozostałych miastach zawód ten wykonują mężczyźni.




W libanie górnym jest więcej Chrześcijan, widziałam nawet plakat na ścianę budynku z naszym Polskim Papieżem.
Liban dolny to wiekszość muzułmanów, jednak pomimo teoretycznej równowagi religijnej od pierwszego dnia około 5 rano budził nas jęk piesni puszczanych z megafonów z pobliskiego meczetu.
Dla równowagi religijnej my w godzinach popołudniowych spiewaliśmy- Alleluja.
A co spawiedliwośc musi być po naszej stronie.