Jak wyrwać 45 kozaków w 45 minut przy zbelgowaceniu Pana Kota.

Czyż dzisiejszy tytuł posta nie jest spełnieniem marzeń wszystkich grzybiarzy.
Przedwczoraj około 15.00 wybrałam sie z Hektorixem na spacerek.
Normalnie po oddaleniu się od domostwa skręcam w prawo, w kierunku "miasta".
Kierunek ten obieram ze względu na resocjalizację czworonoga.
Ma piesek oglądac innych ludzi, wąchać, poznawać, a przy tym nie warczeć, nie straszyć, nie ciągnąć Pańci po chodniku, ogólnie dużo nienienie.
Ale przedwczoraj z racji na wpół nieprzespanej nocy, polazłam se w lewo. A w lewo jest staaaaary trakt kolejowy i pola pola pola pola.
Chciałam se podumać, wyciszyć się po nieprzespanych nocach-dlaczego nieprzespanych? Bo cały czas myślę o Belgowie-co, jak, gdzie i za ile.
W drodze powrotnej wlazłam w ten trakt obrośnięty młodymi brzózkami i jak wlazłam, tak stanęłam i zamarłam.
Mózg obraz zarejestrował ale skojarzyć z rzeczywistoscią za cholirę nie mógł. Tylu grzybów za żywota swego nie widział.
Jak już kiedyś wspomniałam, w Belgii lasy są, ale prywatne. W konsekfencji tej prywatyzacji normalni belgowie po lasach niechodzają, grzybobrania od lat młodości nie doświadczając.
Dla nich istnieje tylko jeden rodzaj grzyba-pieczarka i ewentualnie jej dziko rosnąca na polach odmiana.
Podgrzybki, rydze, prawdziwki, maślaki, kurki, koźlaki są omijane przez nich szerokim łukiem, takim jakim my omijamy muchomorka.
Otępienie nie trwało długo.
Jak każdy szalony grzybiarz postanowiłam od razu zebrać plon, bo a nuż jak zostawię, to za mną przyjdzie inny i zabierze, wyrwie, schowa.
W pierwszej chwili, jeszcze przytomnie zauważywszy, że w krzaczory oprócz psa nie zabrałam torebki, koszyczka, wózeczka, już nieprzytomnie chciałam sweterek z grzbietu zedrzeć, aby w tak prowizoryczną torebkę plon zbierać.
Na szczęście sabaka szczeknął, szarpnął, pobudzając w ten sposób moje szare komórki, które czym prędzej porzuciły myśl biegania po zagajniku z obnażoną piersią.
Z rozpaczy rozciągnełam swetr, robiąc prowizoryczna torbę kangura i chwytając w nią największe okazy pasące się w zasiegu wzoku.
Truchtem rzuciłam się w kierunku doma, aby już uzbrojona w kosz, na grzybokosy powrócić. Równie ochoczym, truchtem, dołączyli do mnie Duduś z Krzysiem i tak ramię w ramię przeczesaliśmy knieje
i na dwóch koszach poprzestając z radością i prawie z pieśnią na ustach do doma powrócilim.
I wbiegam w tych podskokach i rzucam sie na Pana Kota aby zobaczył, popodziwiał, zamruczał a on?
A on- ale to nie są grzyby-mi jeno odpowiedział.
To w kolejny, już drugi tego samego dnia, stan zablokowania i odcięcia od rzeczywistosci mnie wprowadziło.
Pan Kot mi zbelgowiał.

Przed każdym piekniejszym okazem, poleżałam w trawie zdjęcia dla Was zrobiwszy. Teraz niniejszym je prezentuje i na grzybobranie zapraszam. Mam znajomego z lasem sprywatyzowanym,
więc zapraszać se mogę.